Zdjęcie: Pixabay

Traktat o przyjaźni między Litwą a Polską. 30 lat później

22-04-2024 15:00

„Uregulowanie praw mniejszości polskiej na Litwie jest kluczowe dla bezpieczeństwa regionu” – mówi w rozmowie poświęconej 30. rocznicy podpisania polsko-litewskiego Traktatu o przyjaznych stosunkach i dobrosąsiedzkiej współpracy dr Barbara Jundo-Kaliszewska, historyczka i politolożka z Uniwersytetu Łódzkiego.

Rozmawiamy tuż po zakończeniu szczytu Inicjatywy Trójmorza (3SI) w Wilnie, na którym rozmówczyni „Kuriera Wileńskiego” była współorganizatorką pierwszej w historii interdyscyplinarnej konferencji naukowej odbywającej się w ramach agendy tego wydarzenia.

Anna Pieszko: Podpisany 26 kwietnia 1994 r., podczas spotkania w Wilnie prezydentów obu państw, Lecha Wałęsy i Algirdasa Brazauskasa, traktat zawarty przed 30 laty między Polską a Litwą miał w tytule: „o przyjaznych stosunkach i dobrosąsiedzkiej współpracy”. Jak ocenia Pani znaczenie powstania tego dokumentu, zwłaszcza w kontekście ówczesnych napiętych relacji polsko-litewskich?

Barbara Jundo-Kaliszewska: Bardzo często postrzegamy traktat polsko–litewski jako dokument regulujący prawa mniejszości polskiej na Litwie. Tymczasem to był dokument, który tak naprawdę legitymizował nasze istnienie jako państwa w oczach naszego sąsiada. Traktaty sąsiedzkie to dwustronne umowy międzynarodowe, regulujące przede wszystkim kwestie związane z ich graniczeniem. Usankcjonowanie granic państwowych było kluczowe dla takich państw, jak Polska i Litwa, po rozpadzie ZSRS. Udało się to załatwić pokojowo. Traktat miał uregulować przede wszystkim stosunki dwustronne obu państw i, jak widzimy, na przestrzeni tych 30 lat swoje zadanie spełnia.

Link do całości wywiadu w źródle