Zdjęcie: Flickr

Piotr Wielki, Stalin i historyczne rozliczenie Rosji

23-10-2023 15:00

Istnieją trzy możliwe cele wojny polegającej na podboju: asymilacja, narzucenie i dostosowanie. Pierwszy z nich został zademonstrowany przez Święte Cesarstwo Rzymskie, które starało się powiązać swoje początki z państwem węgierskim, które po stuleciach nadzoru Habsburgów zostało formalnie wchłonięte przez Cesarstwo Austriackie w 1867 r., gdy państwo próbowało wyeliminować wszystkie niepożądane narodowości w swoich granicach poprzez proces madziaryzacji.

Drugi był praktykowany przez Napoleona w jego dążeniu do stworzenia "Stanów Zjednoczonych Europy" kierowanych przez instytucje, które wprowadził do porewolucyjnej Francji. Trzeci był realizowany przez chanaty mongolskie, które często nie wykraczały poza żądania płacenia danin w zarządzaniu zróżnicowanym etnicznie imperium.

Państwa podbijające można umieścić w jednej z tych trzech kategorii na podstawie deklaracji składanych przez ich przywódców i polityki prowadzonej przez nich w czasie pokoju, a zwłaszcza wojny. Rosja zwykle nie była wyjątkiem. Zajęcie Kazania i Astrachania przez Iwana Groźnego w XV wieku, podbój Syberii począwszy od XVI wieku i aneksja Krymu przez Katarzynę Wielką w 1783 roku należą do kategorii narzucania. Wszystkim tym wydarzeniom towarzyszyły wysiłki mające na celu osiedlenie Rosjan w nowo zajętych regionach, szerzenie prawosławia i narzucenie podbitym ludom wymogów służby wojskowej.

Artykuł Axela de Vernou - link do całości w źródle